توضیح

بعضی از دوستان اشکالم میکنند که چرا ریز به ریز وقایع را مینویسی؟ من مینویسم تا در آینده اگر فرزندانم خواندند بدانند که برای بودن در کنارشان بعد از مادرشان ؛ در حق شان کوتاهی نکردم. میدانم که باید برای رضای خدا انجام دهم. این دو با هم منافاتی ندارند. حتما حتما همه زندگیم را ذیل امر و اراده او انجام میدهم. هرگز برگ درخت بدون اذن او بر زمین نیافتاده ، نمیافتد، نخواهد افتاد.

او حی مطلق است. او قادر مطلق است. او صاحب من است. او خالق من است. او مالک من است. و ..... من همه امیدم به لطف اوست. شکر میکنم که او خداست و من بنده. امیدم این است که اجازه بنده گی را به من عطا کند. امیدوارم به من لذت مناجات با خودش را به منعطا کند. چه لذتی بالاتر از عبودیت.

قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَىٰ أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ ۚ

إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا ۚ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ

بگو: «اى بندگان من که برخود اسراف و ستم کرده اید!

از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را مى آمرزد،

زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.

+ نوشته شده در چهارشنبه بیست و سوم اسفند ۱۴۰۲ ساعت 17:41 توسط حسین عرب  |